Aby przetestować nasze możliwości pomiarowe rozważmy wiązkę elektronów padających z prędkością \( v_{0} \) na szczelinę o szerokości \( \Delta y \), tak jak na Rys. 1.

Jeżeli elektron przechodzi przez szczelinę, to znamy jego położenie z dokładnością \( \Delta y \). Elektrony ulegają ugięciu na szczelinie tak, że na ekranie obserwujemy obraz dyfrakcyjny. Oznacza to, że elektrony mają teraz oprócz prędkości poziomej także składową w kierunku pionowym \( y \) (są odchylone). Spróbujmy ocenić tę składową pionową prędkości.

Rozpatrzmy elektron padający na ekran w miejscu pierwszego minimum dyfrakcyjnego (punkt A na Rys. 1 ). Pierwsze minimum jest dane równaniem

a dla małego kąta \( \theta \)

Elektron dolatujący do punktu a (1-sze minimum) ma prędkość pionową \( \Delta v_{y} \) taką, że

Korzystając z obu powyższych równań, otrzymujemy

lub

Długość fali wiązki elektronowej jest dana przez relację de Broglie'a

Podstawiając tę zależność do równania ( 5 ), otrzymujemy

co można zapisać

Jeżeli chcemy poprawić pomiar położenia \( y \) (zmniejszyć \( \Delta y \)), to w wyniku zmniejszenia szerokości szczeliny otrzymujemy szersze widmo dyfrakcyjne (mocniejsze ugięcie). Innymi słowy, zwiększone zostało \( \Delta p_{y} \).

Otrzymany wynik zgadza się z granicą wyznaczaną przez zasadę nieoznaczoności.